از : امیرهوشنگ ابتهاج - «سایه»
ولـــی دل بــــه پاییز نسپـــــرده ایـــم
چـــو گلـــدان خــالـــی ، لــب پنجــره
پر از خاطرات تــرک خـــورده ایـــم
اگـــــر داغ دل بـــود ،مـــا دیــده ایــم
اگـر خـون دل بـود ، ما خــورده ایـــم
اگــــر دل دلــیـــل اســت ، آورده ایــم
اگــــر داغ شــرط است ، ما برده ایــم
اگـــردشنـه ی دشمنــــان ، گــردنــیــم
اگرخنــجــر دوستـــان ،
گــــرده ایـــم
گـواهـی بخـواهیــد ، ایــنـــک گـــواه
هـمیـــن زخمهایی کـــه نشمـرده ایــــم
دلــی ســربلنــد و ســری سر به زیــر
ازایــن دست عـمـری به سربـرده ایـم
ابومعین ناصر بن خسرو بن حارث قبادیانی بلخی، معروف به ناصرخسرو،
شاعر :« مينا حسن زاده»
لورن آيزلي ، نويسنده، هر وقت كه مي خواست الهام بگيرد براي نوشتن مي رفت لب اقيانوسي كه نزديك خانه اش بود وشروع مي كرد به قدم زدن يك روز هنگام قدم زدن ، نگاهش افتاد به پايين ساحل وجواني را ديد كه رفتار عجيبي داشت .كنجكاو شد . رفت سراغ آن جوان و از نزديك ديد كه او مرتّب خم مي شود روي ساحل ،يك ستاره ي دريايي برمي دارد، مي دود به سمت اقيانوس وستاره ي دريايي را پرتاب مي كند توي آب .از او پرسيد: « چرا اين كار را مي كني ؟»
